Lwiątko z Cintry

Andrzej Sapkowski, Wiedźmin. Krew Elfów, 1994

„Magia, jak żelazny grot z zadziorem, utkwiła w niej. Zraniła głęboko. Bolała. Bolała tym dziwnym rodzajem bólu, który dziwnie kojarzy się z rozkoszą.”(s.289)

Trzecia część wiedźmińskich przygód jest szalenie emocjonująca. Tempo bardzo przyśpiesza. Mam wrażenie, że nie są to już niewinne opowieści o stworach i potworach zamieszkujących pradawne lasy. Zaczyna robić się naprawdę poważnie i niebezpiecznie. Panuje wojna, gdzie nikt nie ma prawa czuć się swobodnie. Wróg czyha za każdym zakrętem. Zaczynam się martwić nie tylko o ulubieńca Geralda ale też o zakochane w nim czarodziejki no i małą Ciri.

Tym razem Wiedźmin nie ma okazji powalczyć z potworami. Gra toczy się o poważniejsze sprawy. Najpierw odprowadza Ciri do wiedźmińskiej siedziby Kaer Morhen gdzie spotyka się z piękną czarodziejką Triss Merigold a potem walczy o własne życie z nieznanym sobie przeciwnikiem. Podczas gdy cały świat zastanawia się czy księżniczka z Cintry przeżyła oblężenie miasta, a niektórzy gotowi są ponieść dużo ofiar aby się tego dowiedzieć, Ciri najpierw uczy się sztuki wiedźmińskiej a potem pod okiem kapłanki Nenneke i Yennefer poznaje tajniki czarów i magii w świątyni Melitele. 

Opisy nauki Ciri jak zwykle u Sapkowskiego porywają pięknym językiem i obrazowością. Przynoszą dużo nowych ciekawostek dotyczących wiedźmińskiej sztuki walki i tradycji. Odkrywają również tajemnicze tajniki posługiwania się magią. W jednym z rozdziałów Gerald tłumaczy Ciri historię Elfów i pięknej Elireny. Czytałam te fragmenty kilka razy. Niech żyje baśniowość wyzwalająca ukrytą gdzieś we mnie wyobraźnię! 

Trzecia książka z tej serii kończy pierwszy tom wiedźmińskiej sagi. Robi się groźnie, bardzo poważnie i emocjonująco. Gerald znowu ledwo uszedł z życiem w jednej z finałowych walk.

Pierwszy tom sagi

Cykl opowieści o Wiedźminie:

Ostatnie życzenie, 1993

Miecz przeznaczenia, 1993

Krew Elfów, 1994

Czas pogardy, 1995

Chrzest ognia, 1996

Wieża jaskółki, 1997

Pani jeziora, 1999